بررسي اجمالي نحوه شكل گيري سكونتگاه هاي كوهستاني در تعامل انسان و طبيعت، از ديرباز تاكنون(نمونه موردي شهر اورامان تخت)

قرنهاست انسان بدنبال يافتن راهي براي ايجاد سرپناهي امن و راحت براي خود بوده و هميشه به دنبال فراهم كردن مايحتاج خود اعم از خوراك، پوشاك و سرپناه و... ازطريق در دسترسترين و راحتترين راه ممكن بوده است. بوم آورد بودن يكي از اصول بارز شكلگيري معماري ايران به شمار مي رود كه در آن انسانها وادار به تعاملي سازنده با طبيعت و استفاده ي هر چه بهتر از مصالح در دسترس در شكل دهي به سكونت گاههايشان بوده اند. همانطور كه در مناطق گرمسير بدنبال راهي براي فرار از گرماي طاقت فرسا بوده اند در مناطق سردسير نيز به دنبال راهي براي حفاظت از خود در برابر سرماي استخوان سوز بوده اند.مصالح بوم آورد درصورت تخريب ودورريختن نه تنها به محيط طبيعي آسيب نمي زند بلكه به راحتي جزئي از آن ميشدند و خللي به چرخه طبيعي بازيافت وارد نمي شد، حال مبحثي كه در گذشته انسان براي رفع نياز خود به سرپناه از آن بهره مي برد، امروزه از آن بعنوان معماري پايدار ياد ميشود. اين پژوهش از روش توصيفي تحليلي و با استفاده از تحقيقات ميداني و كتابخانه اي سعي در بررسي و شناخت عوامل تاثيرگذار در شكلگيري سكونتگاههاي كوهستاني در نمونه ي موردي روستاي اورامان تخت دارد و به دنبال راهي براي پاسخ به سوالات زير ميباشد: 1. در طول تاريخ انسانهاي اين مناطق از چه مصالحي و با چه روشهايي امنيت آرامش خود را براي سكونت در اين مناطق تامين كرده اند ؟ 2. آيا با توجه به پيشرفت علم مهندسي در زمينه ساخت و ساز امكان استفاده از مصالح بوم آورد وسنتيدر جهت نيل به معماري پايدار اين مناطق وجود دارد ؟