ضعف اعتماد به نفس، خود باوري، تقليد و خود باختگي در برابر تحولات

فرايند هويت مشخص مي كند كه فرد از لحاظ رواني و اجتماعي كيست و چه جايگاهي دارد؛ به بيان ديگر، هويت يابي، كنشگر اجتماعي را قادر مي سازد كه براي پرسش هاي بنيادي معطوف به كيستي و چيستي خود پاسخ مناسب و قانع كننده اي پيدا كند. بحران هويت فرهنگي به معناي گسستن و بيگانه شدن انسان از اصل و ريشه هاي فرهنگي است كه در آن زيسته و با آن آميخته و نياز به پيوستن به اصل و ريشه هاي فرهنگي ديگر دارد كه در قالب فراموشي و يا كم ارزش دانستن فرهنگ و آداب و رسوم فردي و بي توجهي به آن بروز مي يابد. انسانها در سطوحي بيشمار وگوناگون،در برابر پذيرش امواج طيف يكديگر،به ويژه نسبت به انگاره ها وقالبهاي فكري كه درباره يكديگر در سر دارند حساس وپذيرا هستند. در واقع،همين انديشه ها وگرايشها ي نهفته است كه روابط موفق يا نا موفق ما را مي سازد. در رابطه ي عزت نفس با پديرش تحول نيز مانند هر چيز ديگر،دقيقاً همان چيزي را به دست مي آوريم كه به آن اعتقاد داريم وباور ماست،مگر اينكه از ژرفترين سطح وجودمان رابطه اي درست ودلخواه را بطلبيم.مردماني كه با آنها در رابطه ايم همواره چون آينه،بازتاب اعتقادات خود ما هستند و ما نيز چون آينه،بازتاب باورهاي آنها هستيم. پس مي توان روابط را از قدرتمندترين ابزار رشد وكمال خود دانست.اگر صادقانه به روابط خود بنگريم مي توانيم دريابيم كه چگونگي روابطي آفريده ايم. بايد كوشيد تا آن اعتقاد هسته اي وباورهاي ژرف كانوني و مركزي را كه علت اصلي مشكلاتمان هستند و نمي گذارند به روابط شاد و مهر آميز ودلخواه دست يابيم كشف كنيم. پس عرض كردن باورها وتغييراعتقادات يا شيوه ي همنوايي كه با خويشتن وجهان داريم مي تواند اثرات جسماني و رواني ژرف وشگرف پديد آورد.در اي تحقيق كوشيده ايم تا ضمن پرداختن به مقوله خود باوري و عزت نفس رابطه آن با پذيرش تحول مورد بررسي قرار دهيم.