بيش فعالي در كودكان

اختلال بيش فعالي به عنوان يك الگوي تكانشگري و بي توجهي توصيف شده است كه غالبا قبل از 7 سالگي شروع مي شود. پژوهشگران معمولا در تشخيص اين اختلال از گزارش هاي معلمان استفاده مي كنند. چرا كه اكثر اوليا و مربيان به دليل آشنا نبودن با ريشه ي مشكلات رفتاري و نيازهاي عاطفي، رفتاري و آموزشي اين كودكان معمولا در تعامل و آموزش آنها با مشكلات متعددي روبرو مي شوند. هدف ارائه ي راه كارهاي پيشنهادي براي تعامل مطلوب اوليا با كودكان بيش فعال در خانواده و معلمان در كلاس درس در رابطه با نيازهاي تحصيلي خاص آنان، نقش بازي در كاهش اختلالات بيش فعالي، كلاس مناسب براي كودكان و آموزش مديريت خشم مي باشد.نتايج حاصل از پژوهش ها نشان مي دهد كه با وجود پيشرفتهاي زيست شناختي و پزشكي، والدين و معلمان كه در تعامل زياد با كودكان بيش فعال هستند، جايگاه و اهميت ويژه خود را در ايجاد تمركز، كاهش علائم تكانشگري به دور از هرگونه برچسب زدن به كودك و كنترل اين اختلال دارند. اين مقاله راهنمايي براي اوليا و مربيان در جهت بهبود عملكرد آنان در تعامل با كودكان بيش فعال است تا اين كودكان بتوانند با بازخورد مناسبي كه از تعامل با محيط و افراد آگاه دارند، استعدادهاي خود را پرورش دهند، از توانايي هاي خود استفاده كنند و از موجوديت خود خشنود باشند.