مقياس شيوايي، سنجة سطح تخصص در آموزش و پژوهش هنر

يكي از عوامل موثر بر دريافت هنر در جريان آموزش و پژوهش هنر شناسايي ميزان دانش هنري افراد است. زيرا دانش هنري در ادراك، تفسير و واكنش به آثار هنري نقش عمدهاي را ايفا ميكند. در ساليان گذشته به منظور تعريف اين تغييرات توسط هوسن و پارسونز معيارهايي با عنوان ادراك تحولي هنر تعيين شده است. اما در ٢٠٠٦ ، ليسا و جفري اسميت مقياسي را به عنوان شيوايي زيباييشناسانه ارايه كردند كه اتّكاي نظري آن به مقوله رشد مجموعه لغات فردي در جريان افزايش دانش او درباره مقوله هنر بوده و بطور وسيع بعنوان يك مقياس ارزيابي ميزان تخصص افراد در زمينه هنر مورد استفاده قرار گرفته است. در پژوهش حاضر قصد بر واكاوي ساختار مقياس مزبور و تعيين ساختار دروني آن به منظور فراهم آوردن زمينه براي توليد مقياسهاي متناسب با حوزههاي گوناگون به عنوان يك ابزار براي تعيين سطح آموزش بينندگان و ابزاري براي پژوهش در حوزههاي مختلف مرتبط با هنر است. روش پژوهش توصيفي- تحليلي و مبتني بر واكاوي ساختار تست مزبور و دگرديسيهاي آن در جريان مطالعات پس از آن بوده و نتايج پژوهش نشان ميدهد كه تست مزبور داراي شاكلة مبتني بر هنرهاي بومي، تاريخ هنر عمومي و تاريخ تخصصي هنر در قالب نام هنرمندان، سبكها و مفاهيم هنري بوده و قابليت آن را دارد كه در قالبهاي عمومي و تخصصي به منظور تعيين سطح و ارزيابي بكار گرفته شود. در نهايت نيز شيوه طراحي تست، اجرا و روشهاي تحليل آن مورد بررسي قرار گرفته است.