بررسي و ارائه راهكارهاي مقاوم سازي و استحكام بخشي به سكونتگاه هاي روستايي با مصالح بنايي

امروزه مقاوم سازي و طراحي با تكيه بر آناليز لرزه اي دقيق بناهايي كه در حال ساخت مي باشند و ارائه مدل ها و شيوه هاي گوناگون براي نيل به هدف مذكور از پر كاربردترين مطالعات و فعاليت هاي روي ميز كار جامعه مهندسي مي باشد ، اما نمي توان از اهميت و وجود بافت غالب تاريخي روستايي كه پيش تر و حتي امروزه بر هيچ اساس و ضوابط فني استوار نيستند غافل ماند و گذر كرد كما اينكه در ميان حوادث طبيعي، زلزله بيشترين صدمه را بر بناهاي روستايي (آجري، سنگي و خشتي) وارد مي سازد. اين امر صرفا به دليل شدت امواج ناشي از زلزله نيست، اين مصالح، خود از مقاومت كششي اندكي برخوردار هستند و اصولاً در محاسبات و طراحي اين بناها نيز، مقابله با نيروهاي افقي مورد توجه قرار نگرفته است. تاريخچه زلزله هاي اخير ايران نشان مي دهند كه تقريباً هر پنج سال، يك زلزله با بزرگي بيش از 5 ريشتر با تلفات جاني و خسارات مالي بالا در كشور به وقوع مي پيوندد. گستردگي تلفات و خسارات مالي و جاني ناشي از اين سوانح در ساختمان هاي بنايي نشان از اين واقعيت دارد كه استحكام و مقاوم سازي ساخت و سازها بايد در برنامه ريزي و سياست گذاري هاي مسئولان اجرايي از اولويتي ويژه برخوردار باشد. بديهي است توجه به سيستم هاي مقاوم ساختماني و بهسازي ساختمان هاي روستايي مي تواند از تلفات ناشي از زلزله بكاهد. هدف اين مقاله نيز ارائه راهكارهاي اجرايي در خصوص مقاوم سازي اين دسته از ساختمان ها خواهد بود.