تاثير 12 هفته تمرين دايره اي بر توان هوازي و بي هوازي كشتي گيران آزادكار

ويژگي¬هاي بي¬هوازي و هم هوازي براي يك كشتي¬گير موفق خيلي مهم هستند. هدف از تحقيق حاضر، تعيين تاثير تمرين دايره¬اي به شكل تركيبي از فنون كشتي به همراه تمرين پلايومتريك در مقابل تمرين عادي كشتي بر توان هوازي و بي¬هوازي كشتي¬گيران آزادكار جوان شهر خرم¬آباد بود. روش تحقيق از نوع نيمه¬تجربي بود. جامعه آماري را 120 كشتي¬گير آزادكار كانون¬هاي آموزش و پرورش ناحيه 2 شهر خرم¬آباد در نيم سال دوم تحصيلي سال 92- 91 تشكيل داد. نمونه آماري را 32 كشتي¬گير داوطلب تشكيل داد كه به طور تصادفي در 2 گروه 16 نفره تجربي و كنترل قرار گرفتند. توان هوازي با آزمون بروس و توان بي¬هوازي با آزمون وينگيت 30 ثانيه اندازه¬گيري شد. برنامه تمرين هفته¬اي 3 جلسه و به مدت 12 هفته با زمان اجراي مساوي در هر جلسه انجام شد. برنامه تمرين گروه تجربي، تمرين دايره¬اي به شكل تركيبي از فنون كشتي به همراه تمرين پلايومتريك در 8 ايستگاه تمرين بالاتنه و پايين¬تنه بود. برنامه تمرين گروه كنترل، تمرين عادي كشتي بود. تجزيه و تحليل داده¬ها با استفاده از آزمون t وابسته و مستقل انجام گرفت (05/0 P). نتايج نشان داد كه در گروه تجربي توان هوازي و بي-هوازي در پس¬آزمون نسبت به پيش¬آزمون به طور معني¬داري افزايش يافت و در گروه تجربي نسبت به گروه كنترل توان هوازي و بي¬هوازي در پس¬آزمون به طور معني¬داري افزايش يافت. با توجه به اين كه توان هوازي و بي¬هوازي در گروه تجربي افزايش معني-داري داشت، توصيه مي¬شود كه مربيان كشتي در برنامة آماده¬سازي خود از اين روش تمريني استفاده كنند.