تاثير تمرينات هوازي با شدت متوسط بر سطوح آيريزين سرمي رت هاي نر ديابتي ناشي از استرپتوزوتوسين

ديابت ﻳﻜﻲ از اﺧﺘﻼﻻت ﻣﻬﻢ ﻣﺘﺎﺑﻮليكي ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. بر اساس مطالعات، ارتباط معني داري بين هورمون آيريزين و شاخص مقاومت به انسولين (از شاخص هاي اصلي در ديابت نوع دو) مشاهده شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير يك دوره تمرين هوازي با شدت متوسط بر سطوح آيريزين رت هاي ديابتي ناشي از استرپتوزوسين مي باشد. در اين مطالعه تجربي 16 سر رت (در محدوده ي وزني: 190تا 235 ﮔﺮم)، پس از يك هفته سازگاري با محيط آزمايشگاه، با استفاده از STZ ديابتي شدند. در ادامه رت هايي كه گلوكز خون بالاتر از 300 ميلي گرم بر دسي ليتر داشتند، انتخاب شده و به طور تصادفي به دو گروه كنترل و تمرين هوازي (6 هفته، 5 روز در هفته) تقسيم شدند. در پايان مداخله نمونه هاي خوني براي اندازه گيري ميزان آيريزين جمع آوري شد. داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري كلموگروف اسميرنوف و آزمون تي مستقل تجزيه و تحليل شدند. يافته ها نشان داد مقدار آيريزين در رت هاي گروه ديابتي پس از انجام تمرين هوازي در مقايسه با گروه كنترل ديابتي افزايش مي يابد ولي اين تغييرات از نظر آماري معني دار نمي باشد (05/0P ). بر اساس نتايج اين پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه براي تغييرات آيريزين احتمالاً نياز به تمرينات هوازي با شدت بالاتر و مدت زمان بيشتري مي باشد.