نگارگري موزه‌اي؛ پژوهشي بر هويت فراموش‌شده به نقاشي ايراني با تاكيد بر آثار رنگ و روغن

نقاشي ايراني در هر دوره بيانگر نوع فرهنگ، نوع نگاه مخاطب، وضعيت اقتصادي و معيشتي و سياست حاكم بر آن جامعه مي‌باشد و به مقتضاي آن؛ طرح، رنگ، شيوۀ اجرا و شيوۀ ارائه دستخوش تغييراتي شده است. نگارگري موزه‌اي؛ آثار نگارگري يا نقاشي ايراني مي باشد كه پس از اجرا توسط هنرمند، مستقيم و بدون ديده‌شدن در گالري‌ها، به موزه‌ها و آرشيو (مجموعه هاي خصوصي ) راه مي‌يابد كه در نوع خود صدرنشين و عروس آثار موزه هاي جهان است. هنرمندان در هر دوره، نوعي تنوع و خلاقيت در خلق آثار خويش به وجود آورده‌اند و فضا، تكنيك، نوع نگاه و متريال‌هاي خلق‌اثر هنري دورۀ قبل را به فراموشي و حتي به تاريخ سپرده‌اند . آنچه دغدغۀ پژوهشگران مي‌باشد؛ كنكاش در علت گرايش و عدم گرايش مردم و هنرمندان به دوره‌ها و تكنيك‌هاي خاص با تاكيد برآثار رنگ و روغن، حاكم بر دوره‌هاي قبل مي‌باشد. رسيدن به مجهول عدم رجعت به گذشته در هر دوره اي نسبت به دورۀ قبل و بيان دليل موزه‌اي شدن سبك‌هاي گذشته در دوره‌هاي معاصرتر مي باشد. نوع تحقيق براساس روش تحليلي و براساس هدف بنيادي است. داده‌ها به روش ميداني براساس مشاهده و مصاحبه و همچنين كتابخانه‌اي به روش فيش‌برداري دسته‌بندي شده‌است.