سقاخانه سازي و تجلي هنر شعرنويسي بر آن، هنري فراموش شده

اصفهان در دل خود هنرها و زيبايي هاي شگفت انگيز متعددي نهفته دارد كه گاهي شكوه ملموسي از آن هنرها با گذر زمان، غباري سرد فراموشي در برگرفته است. سقاخانه ها و هنر شعرنويسي بر آن، يكي از اين هنرهاي فراموش شده است. به دليل جايگاه اعتقادي و ديني و تاريخي، تركيبي از فرهنگ ايراني – اسلامي كه در اين سازه بكار برده شده است، را در خود نهفته دارد. اين مقاله در جهت بيان و بازگو كردن هنرفراموش شده شعر نويسي بر كاشيكاري ها و تزئينات سقاخانه هاي شهر اصفهان است، تا شايد بتوان در جهت احيا و بازسازي آن قدمي برداشته شود. احياء هنر شعر نويسي در سقاخانه ها چگونه مي تواند پيوند ميان فرهنگ ايراني و اسلامي در زوايايي آن ايجاد نمايد؟ ارتباط ميان اين دو هنر هنرمند؛ يكي شاعر و ديگري سقاخانه ساز چگونه در زيبايي شهر و حفظ ميراث فرهنگي مؤثر واقع مي شوند؟ ميراث فرهنگي چگونه ميتواند اين محل ها را با تمام هنرهايش دوباره پويا و احيا نميايد؟ هنر شعر نويسي به دليل داشتن بار فرهنگي و هنري غني درباره عنصر آب؛ از يك طرف محتواي اسطوره اي و تاريخي دوران كهن و ديگري فرهنگ عاشورايي و اسلامي در جهت تلفيق هنر و سازه سقاخانه وظيفه مهمي را برعهده دارد. به دليل ارتباط نزديك و هم آواري شعر با آب در سقاخانه ها، علاوه بر دو چندان شدن زيبايي اين مكان ها، روح عابر تشنه را جلاي ديگري مي بخشد. سازمان ميراث فرهنگي با شناسايي و بازسازي سقاخانه ها و مرمت اشعار خوشنويسي شده در ديواره هاي آن علاوه بر زنده و برپا نمودن اين ميراث باقي مانده، در بالابردن فهم و آگاهي جمعي مردم در حفظ و صرفه جويي در مصرف آب، به تداوم اين سنت ايراني- اسلامي كمك وافري خواهند داشت. اين مقاله با روش توصيفي و تحليلي و با تكيه بر منابع كتابخانه اي و ميداني گردآوري شده است.