ميناي خانه بندي، هنري فراموش شده

ميناي خانه بندي از جمله انواع هنر ميناكاري بوده كه در ايران از دوره ساساني تا دوره اسلامي رواج داشته، ولي به علت كمبود اطلاعات در خصوص اين هنر نمي توان بطور قطع و يقين سير تحول آن را در دوره اسلامي دنبال كرد. اين هنر كه امروزه در كشور چين فعال بوده به ندرت طرف توجه هنرمندان ايراني قرار داشته است. با اين وجود به دليل داشتن ريشه هاي فرهنگي و اصالت طرح و نقش پرداختن به اين هنر ارزشمند ضروري مي نمايد. بر اين اساس اين سئوال مطرح است كه ميناي خانه بندي در هنر ايران چه جايگاهي داشته و چگونه مي توان اين هنر را زنده نگه داشت؟ هدف از اين پژوهش شناخت بيشتر ميناي خانه بندي و توجه به اين هنر بومي و اصيل ايراني و اسلامي بوده است. روش تحقيق مبتني بر مطالعه‌ي توصيفي وتحليلي بوده و از مطالعات كتابخانه¬اي و ميداني و مصاحبه با معدود هنرمنداني كه در احياي اين هنر اهتمام داشته اند، استفاده شده است. جامعه آماري محدود به هنرمنداني است كه در سطح كشور به اين هنر پرداخته و از ميان آثاري كه كار شده به روش غير احتمالي تعدادي از اين آثار انتخاب و معرفي شده است. از نتايج تحقيق چنين مي نمايد كه بدليل ويژگي هاي فني و صرف وقت براي ساخت ميناي خانه بندي كمتر هنرمندي به سراغ اين رشته رفته، با اين وجود اين هنر بدليل قابليت هاي هنري و فني و ارزشهاي زيبايي شناسانه مي تواند مورد عنايت مردم ايران و جهان قرار گيرد.