نسبت شناسي ميان علم انساني و معارف قرآني

قرآن كريم، تنها كتاب آسماني مقدّس و اصيلي است كه اينك در دسترس بشريّت است. لذا توجّه به منبع و منشأ صدور اين كلام الهي، پژوهشگران را با وضعيّتي بي‌نظير و منحصر به فرد مواجه كرده است؛ درك و فهم قرآن، نه تنها به عنوان يك واجب ديني براي مسلمانان، و يا دستيابي به فضايل معرفتي براي همگان است، بلكه لازمه‌ي پاسخ به سؤالات نوپديد، و جستجوي راه‌حل‌هاي احتمالي اين متن مقدّس براي مسايل امروزين جامعه‌ي اسلامي نيز مي‌باشد. مطالعات ميان رشته‌اي در حوزه‌ي قرآن، مستلزم دريافت نسبت ميان آموزه‌هاي آن با ديگر دستاوردهاي بشري است كه اين نيز، مستلزم انديشيدن و واكاوي عميق پيرامون مباحثي همچون: چرايي لزوم استفاده از قرآن، نسبت ميان عقل و آموزه‌هاي وحياني، و راه برون‌رفت از تعارض‌هاي احتمالي ميان اين دو است. نويسنده در اين پژوهش در پي بيان آن است كه با بررسي نسبت گزاره‌هاي وحياني با گزاره‌هاي علوم تجربي و معلومات عرفي، و نيز نسبت‌سنجي ميان عقل و دين به بررسي رابطه‌ي گزاره‌هاي وحياني با عقل و علوم بشري، بپردازد.