ضرورت انطباق كارآفريني روستايي با رويكردهاي زيست‌محيطي

بررسي وضعيت روستاهاي كشور بيانگر تغيير بافت جمعيتي و سكونت گاهي مناطق روستايي كشور به سمت سكونت افراد مسن، خارج از سن فعّاليّت و عمدتاً غيرمولّد است. صرف نظر از اين كه چه مواردي در شكل گيري اين مسئله مؤثر بودند، بايد يادآوري نمود كه ادامه ي اين وضعيت، اقتصاد روستايي كشور را دست-خوش تغييراتي قرار مي دهد كه در كنار موضوعاتي نظير مهاجرت، خشك‌سالي‌هاي متعدد، تغيير اقليم و مخاطرات زيست‌محيطي، منجر به ضعف بنيان ها و ساختار اقتصادي در اين مناطق مي گردد. هدف اين مقاله، ارائه ي تصويري از وضعيّت اقتصاد روستايي از نگاه تغييرات جمعيت روستايي در دهه هاي اخير و ترسيم چشم-انداز ادامه ي وضع موجود متكي بر محوريت بخش كشاورزي با لحاظ نمودن مخاطرات طبيعي و اقليمي است كه ضمن ارائه ي راهكارهاي موردنياز جهت دست يابي به شرايط پايدار اقتصادي سازگار با محيط‌زيست، تأكيد ويژه بر كارآفريني در روستاها مبتني بر ملاحظات زيست‌محيطي در كنار تنوع اقتصاد روستايي را بررسي نموده است. روش تحقيق، توصيفي- تحليلي است و اطّلاعات موردنياز علاوه بر مطالعات مرتبط، از نتايج حاصل از سرشماري هاي عمومي نفوس و مسكن مركز آمار ايران در سال هاي 1335 تا 1390 و آمار و اطّلاعات مركز ملّي پايش و هشدار خشك‌سالي سازمان هواشناسي كشور استخراج شده است.