كيفيت مسكن نياز بنيادين جوامع روستايي

توجه به كيفيت مسكن بعنوان يكي از نيازهاي بنيادين جوامع روستايي جهت نيل به توسعه پايدار محسوب ميگردد. به طوري كه مطلوبيت در طراحي و اجرا ضمن ايمنسازي سكونتگاهها، ميتواند ضامن بهداشت محيطي، بهينهسازي مصرف انرژي و تسهيل در كاركردهاي زيستي، اقتصادي، بهداشتي، اجتماعي، خدماتي و فيزيكي منازل روستايي گردد. در همين راستا پژوهش حاضر با هدف تحليل و مقايسه كيفيت مسكن روستايي در مناطق مرزي كشور، با بهرهگيري از اطلاعات آمارنامه سرشماري عمومي نفوس و مسكن و منابع اسنادي و با رويكردي توصيفي- تحليلي، به بررسي 12 گويه در قالب 4 شاخص (مساحت مسكن، بعد خانوار، نوع خانوار و نوع محل سكونت) براي 141 دهستان نمونه كه به صورت تصادفي سيستماتيك از استانهاي مرزي سيستان و بلوچستان، كردستان، هرمزگان، خراسانشمالي و گلستان انتخاب گرديدهاند پرداخته است. تحليل مناطق مورد پژوهش نشان از عدم دسترسي به مسكن استاندارد و مناسب روستايي ميدهد. تا جايي كه قريب به 90 درصد از روستاييان در مساحتي زير 200 متر مربع زندگي ميكنند. نتايج يافتهها در بعد كيفيت مسكن حاكي از آن است كه مناطق روستايي خراسانشمالي و گلستان با سكونت 100 درصدي ساكنان در واحدهاي مسكوني داراي كيفيتي نسبتاً مطلوب و استانهاي سيستان و بلوچستان و هرمزگان با بيشترين بعد 4 درصد در كپر سكني گزيده و / خانوار از كيفيت بسيار پاييني برخوردار هستند. به طوري كه در سيستان و بلوچستان 8 1درصد در چادر به سر ميبرند. شواهد مبين اين مطلب است كه ارتقاء كيفي مسكن ضمن ايجاد رفاه / در هرمزگان نيز 2 و آسايش ساكنان، افزايش حس تعلق مكاني و بهبود سيما و منظر روستايي، زمينه كاهش بروز آسيبهاي اجتماعي و رواني را نيز فراهم ميآورد.