توافق هسته اي؛ ارتعاشات منطقه اي (كاربست نظريات سازه انگاري و مكتب كپنهاگ)

در اين مقاله كوشيده شده است تا توافق هسته اي ايران (ژنو، 1+5)، به‌عنوان يكي از مباحث مطرح منطقه و حتي فرا منطقه، در قالب متغيري مستقل و تأثيرگذار بر فضاي منطقه اي ايران، مورد ارزيابي قرار گيرد. اين مقاله با اتكا به روش توصيفي تحليلي و كاربست دو رويكرد نظري مجموعه امنيت منطقه اي و سازه انگاري مي كوشد تصوير روشن‌تري از خاورميانه ارائه دهد. از اين ‌رو در پي يافتن پاسخ اين سؤال است كه معادلات پسابرجام چه تأثيري برمعادلات قدرت منطقه اي و الگوي رفتاري واحدهاي منطقه اي نسبت به ايران و به‌ تبع جايگاه ايران در خاورميانه گذاشته است؟ فرضيه اصلي پژوهش اين است كه به‌موازات توافق هسته اي، رويكردي جديد -حداقل در ظاهر- جهت كم‌رنگ شدن و يا حتي كنار گذاشته شدن ديدگاه امنيتي نسبت به ايران، از سوي سيستم كنترل‌كننده اتخاذ گرديده است. به‌تبع، از يك‌سو پذيرش و به رسميت شناختن قدرت منطقه اي ايران و همچنين چالش نسبتاً مهم دوگانگي عملكردي متحدان منطقه اي آمريكا (درهم‌ريختگي الگوهاي دوستي و دشمي) به همراه داشته است. از سوي ديگر كنار كشيدن از اهداف و آرمان هاي منطقه اي جمهوري اسلامي نيز به‌عنوان هزينه هاي احتمالي مطرح مي باشد.