بررسي وضعيت خشكسالي در استان لرستان در دوره آماري سي ساله با استفاده از شاخص بارندگي استاندارد (SPI)

ايران يكي از كشورهاي مستعد خشك‌سالي است و ميزان خسارت خشك‌سالي به علت كاهش سرانه آب قابل‌دسترس ناشي از افزايش جمعيت، تغيير اقليم، بهره‌برداري بيش‌ازحد و كاهش كيفي منابع آب (شوري و آلودگي) رو به افزايش است. كمبود آب و خشك‌سالي از بزرگ‌ترين چالش‌هاي پيش رو در مناطق مختلف كشور است زيرا توسعه كشاورزي را به‌شدت تحت تأثير قرار مي‌دهد و به‌شدت بر منابع آب، جنگل، مرتع و ساير منابع طبيعي خسارت وارد مي‌كند. طي ساليان گذشته استان لرستان خشك‌سالي و كمبود شديد بارندگي را تجربه كرده است به‌گونه‌اي كه اين كاهش بارندگي در مناطق نسبتاً پر آب نيز مشهود بوده و در چند سال اخير بخش‌هاي مختلف استان به‌خصوص بخش كشاورزي و منابع طبيعي را تهديد نموده است. علاوه بر كمبود بارش، توزيع نامناسب فصلي بارش سبب تشديد اثرات زيان‌بار خشك‌سالي شده به‌گونه‌اي كه ريسك‌پذيري زراعت را افزايش داده و همواره كشت محصولات زراعي را تهديد مي‌كند. بنابراين پيش بيني و هشدار رخداد خشك‌سالي در منطقه و در يك مقياس زماني مشخص با توجه به اهميت شناخت آن براي برنامه‌ريزي هدفمند جهت استفاده بهينه از آب، در زمان خشكسالي، در استان لرستان، يك ضرورت مي‌باشد. در اين تحقيق، در يك دوره آماري 30 ساله از 1392 – 1363، اقدام به محاسبه شاخص SPI، به صورت سالانه، نموده و سپس با استفاده از روش درونيابي وزن دهي معكوس فاصله، اقدام به پهنه بندي و تهيه نقشه SPI براي هر يك از سال هاي مورد بررسي شده است. نتايج بيانگر افزايش شدت خشكسالي در سال هاي اخير است.