بررسي رابطه بين مهارتهاي ارتباطي با استرس شغلي پرستاران

سابقه و هدف: استرس شغلي در كليه مشاغل باعث عدم بازدهي كافي و عملكرد بهينه مي شود، بخصوص در قشر پرستار بخاطر حساسيت كارشان اين مسئله اهميت مضاعفي پيدا مي كند. استرس شغلي در پرستاران باعث مي شود نتوانند مراقبتهاي باليني و مسئوليتهاي محوله را بصورت بهينه انجام دهند و عدم رضايت بيماران و خود پرستاران را در پي دارد. از طرفي مهارتهاي ارتباطي از اساسي ترين مهارتها براي زندگي امروزه است كه در كليه مشاغل باعث پيشرفت شغلي و احساس رضايت مي شود به تبع آن پرستاران هم بايد در اين زمينه مهارت كافي داشته باشند تا از آرامش و رضايت شغلي برخوردار باشند. اين مطالعه جهت بررسي رابطه بين مهارتهاي ارتباطي پرستاران با استرس شغلي آنها انجام شده است. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي مقطعي از نوع همبستگي است ، جامعه آماري پژوهش را كليه پرستاران شاغل در بيمارستان وليعصر بيرجند تشكيل داده اند ، نمونه گيري به روش تصادفي ساده صورت گرفته و تعداد آنها 94 پرستار بوده است ، براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه پرستاري تافت اندرسون و پرسشنامه مهارت ارتباطي كوئين دام كه روايي و پايايي آن مورد تاييد قرار گرفته ، استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزارspss16 و آمارتوصيفي انجام شده است . يافته ها: يافته ها نشان دادند كه بين مهارتهاي ارتباطي پرستاران و استرس شغلي آنها رابطه همبستگي منفي با ضريب پيرسون 0.165- وجود دارد هرچند اين رابطه معنادار نيست ولي بررسي رابطه بين مهارتهاي ارتباطي با زيرمقياس هاي استرس شغلي نشان داد كه بين مهارتهاي ارتباطي پرستاران و سه زير مقياس كمبودحمايت (ضريب پيرسون0.220-) ، تعارض با پرستاران ( ضريب پيرسون 0.209-) و عدم قطعيت در درمان ( ضريب پيرسون0.250-) رابطه همبستگي منفي و معنادار وجود دارد. نتيجه گيري: بين مهارتهاي ارتباطي پرستاران با استرس شغلي آنها ضريب همبستگي منفي وجود دارد يعني هرچه سطح كلي مهارتهاي ارتباطي پرستاران بيشتر باشد استرس شغلي آنها كمتر مي شود و بالعكس. بنابراين مي توان با توسعه مهارتهاي ارتباطي ، ميزان استرس شغلي پرستاران را كاهش داد و باعث بهبود عملكرد آنها و رضايت بيشتر بيماران شد.