بررسي انتقاديِ پژوهش هاي هرمنوتيكي ـ پست مدرنيستي در باب تاريخ

دانش تاريخ، تاريخنگاري و معرفت تاريخي همواره يكي از موضوعات تحقيقاتي و مطالعاتي بسيار مورد علاقه صاحب نظران و انديشمندان پست مدرن در غرب و برخي شارحان آنها در ايران بوده است. انديشه هاي پست مدرنيستي كه برآمده از نحله هاي فكري هرمنوتيكي بود، جنبشي بود عليه ديدگاه هاي به شدت پوزيتيويستي، قطعيت گرا و عينيت باور بويژه در علوم انساني. صاحبان و واضعان اين انديشه، با بازتعريف دانش تاريخ و معرفت تاريخي، مدعي شده اند هرگونه شرح و توصيف رويدادهاي گذشته در حكم ارائه تأويلي از آنها است و گذشته هرگز به طور كامل و دقيق بازشناختني نيست. اما واقعيت آن است كه پذيرش و كاربست ديدگاه هرمنوتيكي ـ پست مدرنيستي در تاريخ، در حكم رسيدن به شكاكيت مطلق و ويران كردن پايه هاي دانش تاريخ و بي اعتبار كردن آن است. از اين رو در اين پژوهش تلاش شده تا اين ديدگاه ويرانگر و نسبيّت گرا بر اساس متن سه كتاب رساله تاريخ نوشته بابك احمدي، بازانديشي تاريخ نوشته كيت جنكينز و زمان و حكايت نوشته پل ريكور، از نظر محتوا، مورد بررسي انتقادي قرار گيرد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد ديدگاه هرمنوتيكي ـ پست مدرنيستي تاريخ حاوي تناقضاتي است كه هويدا شدن آنها محققِ تاريخ را در پذيرش مدعاي اين ديدگاه، دچار ترديد جدي خواهد كرد.