افزايش تاب آوري شريان هاي حياتي با ارائه مدل بهينه مسيريابي و طرح هندسي راه

در مناطق شهري، زماني كه بحراني رخ مي دهد) بويژه زلزله(، چگونگي تعيين مناطق پرخطر، انتقال شهروندان به مناطق امن و ايمن و كاهش تلفات و مصدومين از عمده نگراني مديران شهري و مقامات دولتي مي باشد. براي تسريع در حمل و نقل اضطراري پس از وقوع سوانح بايد بهينه ترين مسيرها مورد توجه قرار گيرند؛ با توجه به اهميت موضوع در اين پژوهش توصيفي- تحليلي، رويكرد تحليل چند عاملي به منظور تعيين و ارزيابي پارامترهاي مؤثر در انتخاب مسيرهاي بهينه حمل و نقل اضطراري مورد توجه قرار گرفته است. طراحي مسير راه، فرآيندي تكراري و بسيار پيچيده است. طراحان بايستي يك مسير اقتصادي را بر مبناي موقعيت جغرافيايي، شرايط خاك، عوامل اجتماعي- اقتصادي و اثرات زيست‌محيطي (از قبيل آلودگي هوا و سر و صدا) انتخاب كنند. اين مسير هم‌چنين بايد مجموعه‌اي از الزامات طراحي و نياز‌هاي بهره‌برداري را برآورده سازد. در فرآيند ساخت يا مكان‌يابي مجدد يك راه موجود، مهندسين اغلب با عوامل گوناگون و شمار زيادي از گزينه‌هاي مختلف روبه‌رو هستند. طراحي سنتي مسير معمولاً به‌دليل عملكرد كامپيوتري ناقص، مدل‌ها و اطلاعات رياضياتي ناكافي، متشكل از مجموعه‌اي از مراحل است كه از يك منطقه وسيع شروع مي‌شود، سپس به چندين دالان حمل‌ونقل ممكن محدود مي‌شود و در نهايت بر روي طراحي‌هاي دقيق در دالاني انتخابي، شامل مسير افقي و مسير قائم، تمركز مي‌كند. اين روند مستلزم تصميم‌گيري‌هاي حرفه‌اي در زمينه‌هاي مختلف از جمله حمل‌ونقل، اقتصاد، علوم زيستي، جغرافيا، محيط و سياست است. مدل‌هاي موجود علي‌رغم اينكه در جنبه‌هاي خاص به‌خوبي عمل مي‌كنند، ولي هنوز نواقص چشم‌گيري دارند. نواقص در به‌وجود آوردن يك مدل كاربردي و منسجم، به‌دليل ساختار پيچيده هزينه در ارتباط با يك مسير و برآورده كردن محدوديت‌ها تاثير‌گذار هستند. به‌علاوه، بي‌نهايت گزينه مختلف به‌عنوان مسير وجود دارد. از آنجا كه نقشه زمين يا هزينه كه مسير بر اساس آن بهينه‌سازي مي‌شود، نامنظم مي‌شود، هر گونه تغيير كوچك در مسير به تغييري چشم‌گير در هزينه كلي منجر خواهد شد. بنابراين، يك مدل معقول و نيز يك الگوريتم براي بهينه‌سازي مسيرهاي راه راه‌حلي موثر مي باشد.