تاب آوري شهري

يكي از معضلات كه همواره و در طي قرون متمادي، زندگي جوامع انساني را مورد تهديد قرار مي دهد، وقوع بلايا و سوانح است. در صورت عدم آگاهي و آمادگي، صدمات متعددي را به ابعاد مختلف زندگي انسان ها اعم از حوزه هاي سكونتي، اقتصادي، زيست محيطي، روانشناختي و ... وارد خواهد نمود. اين امر به ويژه در كشورهاي درحال توسعه كه به دليل اقتصادي وابسته و به لحاظ زير ساخت داراي زيرساخت هاي ضعيف و كالبدي فاقد كيفيت لازم هستند، محسوس تر مي باشد. برنامه ريزان بايد درمسير كاهش آسيب هاي ناشي از بحران حركت نمايند. براين اساس شناخت اصول و شيوه هاي صحيح مديريت بحران و تهيّه و تدوين برنامه جامع مقابله با حوادث غير مترقبه به منظور كاهش آثار مخرب ناشي از بحران ضروري مي نمايد. برنامه ريزي شهري مي تواند با انتخاب رويكرد پيشگيرانه در برنامه ها و توجه به مفهوم شهر تاب آور گام مهمي در مسير كاهش آسيب هاي ناشي از بحران بردارد. در همين راستا،‌ اين پژوهش در پي تحليل امنيت شهري و رويكرد تاب آوري شهري مي باشد.