اثر بخشي آموزش مبتني بر رويكرد خانواده درماني ستير بر كاركرد خانواده و سلامت روان

پژوهش حاضر ازنوع پژوهش هاي نيمه تجربي(طرح پيش آزمون،پس آزمون با گروه كنترل نابرابر) مي باشد كه با هدف بررسي اثر بخشي آموزش مبتني بر رويكرد خانواده درماني ستير بر كاركرد خانواده و سلامت روان انجام شد. جامعه آماري مورد مطالعه شامل كليه مراجعه كننده گان به مراكز سلامت (منطقه 6 ) شهرداري (ناحيه 2) شهر تهران در بهار 1395 مي باشند نمونه آماري اين تحقيق شامل 30 نفر از مراجعين به مراكز سلامت (منطقه 6 ) شهرداري (ناحيه 2)شهر تهران در بهار 1395 كه به صورت نمونه گيري تصادفي داوطلبانه انتخاب و پس از همتاسازي در 2 گروه آزمايش (15 نفري) و كنترل (15 نفر) قرار گرفتند.پرسشنامه‌‌هاي سلامت عمومي گلدبرگ و هيلر (1979) و سنجش عملكرد خانواده ناتان بي اپشتاين، لارنس ام. بالدوين و دوان اس بيشاب (1983) جهت گرد آوري اطلاعات مورد استفاده قرار گرفت. نتايج تحليل كوواريانس، براي هركدام ازمتغيرهاي سلامت عمومي و عملكرد خانواده ، نشان از معنادار بودن فرض صفر براي هردو متغير داشته وهردو فرضيه با اطمينان 95 /0 پذيرفته مي‌شود وبا استفاده از تحليل كوواريانس چند متغيره كه سطح معناداري مربوط به هر دو متغيرسلامت عمومي، عملكرد خانواده ، كمتر از 05 /0 مي‌باشد، لذا تأثير رويكرد خانواده درماني ستير بر كاركرد خانواده و سلامت روان معناداراست.