تبيين پيامدهاي اشتغال زنان در ايران با استفاده از روش كيفي فراتركيب

زنان، به عنوان تشكيل دهنده ي حدود نيمي از سرمايه هاي انساني هر كشور، قابليت ارائه ي نقشي به سزا در پيشرفت و توسعه ي جوامع دارند و روند رو به رشد اشتغال و مشاركت آنان در عرصه هاي مختلف، هم در كشورهاي توسعه يافته و هم در كشورهاي در حال توسعه، تشكيل دهنده ي يكي از تغييرات اساسي تركيب نيروي كار در عصر حاضر مي باشد كه تغييرات مهمي را نيز در حوزه هاي فردي، خانوادگي، سازماني و جامعه موجب شده است. اين تغييرات در غالب پيامدهاي اشتغال زنان قابل بررسي مي باشد. با توجه به تفاوت آراء و اختلاف در يافته ها و نتايج تحقيقاتي كه به تبيين اين پيامدها پرداخته اند، در تحقيق حاضر سعي شده است كه با استفاده از روش كيفي فراتركيب، كليه ي تحقيقات پيشين در بازه ي زماني سال هاي 80 تا 94 كه به پيامدهاي اشتغال زنان پرداخته اند، بررسي شده و نتايج آنها به شيوه ي تطبيقي مورد تجزيه و تحليل قرار گيرد. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه پيامدهاي اشتغال زنان در سه دسته ي اصلي پيامدهاي مثبت، منفي و خنثي قابل دسته بندي مي باشند كه خود اين دسته ها نيز شامل دسته هاي فرعي پيامدهاي فردي، خانوادگي، سازماني و پيامدهاي مربوط به جامعه مي باشند. با توجه به فراواني تعداد تحقيقات در هريك از اين دسته ها، مي توان اين گونه نتيجه گيري نمود كه تعداد تحقيقاتي كه به پيامدهاي مثبت اشتغال زنان پرداخته اند، نسبت به انواع ديگر تحقيقات بيشتر است و همچنين، اغلب پيامدهاي مثبت اشتغال زنان مربوط به دسته فردي و پيامدهاي منفي اشتغال آنها نيز مربوط به دسته خانوادگي مي باشد.