بازخواني رابطه انسان، طبيعت و تكنولوژي معماري از منظر ديدگاه اسلامي

انسان همواره در شكل دهي به محيط طبيعي براي تبديل آن به محيط قابل سكونت )محيط ساخته شده( با توجه به نگرش هاي ايدئولوژيكي و دانش خود با استفاده از فنون ويژه اي استفاده نموده است. شايد بتوان گفت تا قبل از انقلاب صنعتي در غرب، اين فنون و به عبارتي ماهيت تكنولوژي مورد استفاده در اين دوره ابزاري بوده است اما به عقيده بسياري از فلاسفه، بعد از توسعه سريع علم، ماهيت تكنولوژي به مفهومي فراابزاري تاويل مي گردد كه انسان را به سمت بهره برداري بيش از حد منابع سوق مي دهد تا جايي كه طبيعت به عنوان منبع لايزال تلقي مي گردد؛ و بين شكل، رابطه انسان و محيط از رابطه محافظه كارانه به رابطه كارگزارانه استحاله مي يابد. امروزه با اهميت مبحث محيط پايدار، انسان بار ديگر به گونه اي محتاطانه و آگاهانه به طراحي محيط ساخته شده مي پردازد. در مكتب اسلام از ديرباز تا كنون، انسان به عنوان خليفه يا مدير طبيعت معرفي گرديده است و ضمن احترام به طبيعت و بهره برداري متعادل از آن، اهداف والاتري را نيز در تكامل جهان طبيعت جستجو مي كند.