بررسي انديشه و هنر اقوام تركمن، با رويكرد فلسفي هستي گرايي

ريشه ي فرهنگ و عقايد تركمن ها به دوران كوچ نشيني، در هزاران سال پيش بازمي گردد.زماني كه تخيل انسان براي جبران ضعف و كمبود خويش در مقابل وقايع طبيعي به خلق اسطوره ها پرداخت. در جهان غير ديني، علومي نظير روانشناسي، مردم شناسي، انسان شناسي و ...كاربرد فراوان مي يابد.هر كدام از اين علوم، متوجه جنبه اي خاص از وجود بشريت است.هستي گرايي نيز، علمي است كه به مسئله ي بودن انسان و تفاوت آن با بودن ساير موجودات، نظر دارد.پژوهش حاضر، با روش توصيفي تحليلي و شيوه ي گردآوري اطلاعات - ميداني، كتابخانه اي و الكترونيكي و با هدف معرفي تفكر هستي گرايي و ميزان تاثير آن بر فرهنگ و هنر تركمن، انجام شده است.تا با بررسي متغيرهايي مانند: عقايد، نحوه نگرش و نوع نمادپردازي آنها، دريچه اي نوين به سوي تفسيري جديد نسبت به مردم شناسي اين اقوام گشوده شود.نتايج حاصل از مشاهده و بررسي در اين تحقيق نشان داده است كه انسان براي رسيدن به خرد و آگاهي، نيازمند تجربه و آزمايش است.اجداد ابتدايي تركمانان، بلافاصله پس از اينكه توانستند به عنوان بشر، تعريفي از هستي خويش بدست آورند، براي دستيابي به ماهيتي مثبت و گريز از استرس مرگ و نابودي به آيين اسطوره اي شمنيسم گرويدند و نفوذ اين آيين تا امروز، در تمامي آثار هنري و رسومات سنتي آنها مشهود است.