بررسي روند شكل گيري هنر معاصر ايران

هنر معاصر ايران به ويژه نقاشي در دهه بيست خورشيدي به بعد به دستاوردهاي متفاوتي نسبت به سنت هاي گذشته دست يافت. اين دستاوردها بيشتر در جهت، شناخت نويني در نحوه تكنيك و اجرا بود. به دليل كمتوجهي هنرمندان به تحولات فرهنگي، ملي مذهبي، هنر ايران در اين دوره از اقبال كافي در ميان مخاطبان برخوردار نشد. با ظهور هنرمندان نو سنتگرا كه از پيشگامان مكتب سقاخانه در دهه چهل خورشيدي بودند، نقطه عطفي در تاريخ هنر معاصر ايران رقم خورد. در اين مقاله سعي شده تا روند شكل گيري هنر معاصر در ايران از دهه بيست خورشيدي تا پس از انقلاب اسلامي، و عوامل تاثيرگذار در آن به صورت اجمالي مورد بررسي قرار گيرد. اين پژوهش به لحاظ ماهيت توصيفي تحليلي بوده و به روش اسنادي و كتابخانه اي صورت گرفته است. نتايج حاكي از آن است كه با وجود جريان هاي مختلف كه به موازات هم در شكلگيري هنر معاصر نقش داشتند، مكتب سقاخانه يكي از تاثيرگذارترين آنها بوده است. اگر چه ديرزماني از عمر هنر معاصر ايران نميگذرد، اما حضور گسترده هنرمندان نوپرداز ايران كه اغلب راه پيشگامان مكتب سقاخانه را در پيش گرفته اند، باعث موفقيت چشمگير آنها در عرصه جهاني و بين المللي شده است.