مباني توسعه پايدار و مفاهيم آن درمعماري شهر ايراني- اسلامي زاهدان

شهرنشيني در ايران، با ورود اسلام وارد مرحله جديدي شد بطوريكه شالوده زندگي شهري شكل گرفته در زمان ساسانيان، دگرگوني يافت و در راستاي قوانين اسلامي در ابعاد مختلف اجتماعي واقتصادي، جوامع شهري دچار تحولات اساسي و نيز استقرار مساجد در بافت شهرها، به تغييرات كالبدي آنها منجر گرديد. رشد سريع شهرها و ايجادشهرهاي جديد با شكلي دگرگون و فرهنگي نوين فراهم گرديد. در پي اين تحولات جامع دين اسلام و مباني فلسفي آن، مفهوم شهر و شهرسازي اسلامي به عنوان يك مقوله جديد در شهرسازي در سطح جهان و بويژه در كشورهاي اسلامي مطرح شد كه بطور ملموسي در امورنظريه توسعه كالبدي ساخت و طراحي شهرها نمود پيدا كرده است. از سوي ديگر با مطرح شدند اواخر قرن بيستم و در پي آن شهرهاي پايدار، مباحث مربوط به رابطه ميان انسان، محيط پايدارزيست و توسعه، به طور جدي در معماري و شهرسازي براي ايجاد تعادل ميان سطوح متنوع زيستي بادرك از محيط آغاز شده است. هدف اين مقاله، آن است كه با معرفي و مقايسه شاخص هاي توسعه شهري پايدار با شهرسازي پاسخ دهد در اين مقاله، ابتدا به بيان مفاهيم و اصول كلي توسعه پايدار، تبيين چارچوب نظري شهر پايدار ومفاهيم شهر اسلامي خواهيم پرداخت. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه شهر اسلامي با بهره جستن از اصول و ارزشهاي خاص اسلامي، توانسته است شاخص هايي را كه امروزه در شهرهاي پايدار مورد توجه قرار دارند رارعايت نموده و به عنوان نمونه اي از شهر پايدار مطرح شود.