مطالعه تطبيقي نقوش نقاشي هاي ديواري در دوره قاجار و پس از انقلاب اسلامي (نمونه موردي خانه ي امام جمعه تهران- خيابان ناصر خسرو و پانزده خرداد تهران)

هنگامي كه به خانه هاي اشرافي دوره ي قاجار مي نگريم، به نقاشي هاي ديواري زيبايي برخورد كرده كه در حال حاضر انگشت شمار در خانه هاي مرفهين ديده مي شود. شايد اين هنر، اكنون، چشم نواز عموم مردم در سطح شهر باشد و ديگر در خانه ها محبوس نيست. هدف، تطبيق مقام نقاشي ديواري از نظر نقوش و فضاي اجرايي، در خانه هاي دوره ي قاجار با جايگاه آن در فرهنگ عامه پس از دوران انقلاب اسلامي و مغايرت هاي پيش آمده در انتخاب نقوش و كاربردش در فضا، به ويژه در معماري و تزيينات شهري مي پردازد. روش تحقيق، توصيفي - تحليلي است. اطلاعات به صورت اسنادي، كتابخانه اي و مطالعات ميداني جمع آوري شده است. محدوده ي پژوهش از نظر زماني دو دوره ي قاجار و پس از انلاب اسلامي (اكنون) در منظقه ي 12 تهران. كه نمونه هاي موردي آن، خانه ي امام جمعه ي تهران - خيابان ناصر خسرو و ۱۵ خرداد در نظر گرفته شده است. اين مقاله در پي پاسخ به سوال هايي از قبيل، آيا فرهنگ مردم در دوره قاجار در انتخاب نقوش ديواري موثر بوده است؟ استفاده از اين هنر در فرهنگ عامه امروز چگونه تغيير كرده است؟ آيا سير تغيير و تحول نقش ها و مكان هاي اجرايي در نظر گرفته شده و با فرهنگ مردمي و سازمان زيباسازي تهران مرتبط است؟ ازنتايج به دست آمده، مراوده با دنياي غرب در انتخاب نقوش و محدوديت لذت ديدن اين هنر در بين افرادي خاص در دوره قاجار در تضاد با دنياي امروز كه با جود سازمان ذيربط و همكاري هنرمندان با نگرشي به فرهنگ غني ايران، نقاشي ديواري هاي با مفهومي در سطح شهر ديده مي شود.