بررسي رابطه احساس تنهايي و رضايت از زندگي با تأكيد بر نقش واسطه اي عزت نفس و خوش بيني

رضايتمندي از زندگي، از جمله دغدغه هايي است كه انسانها در كل زندگي با آن درگير هستند. فيلسوفان و انديشمندان در طول تاريخ همواره بر اين باور بوده اند كه ويژگيهايي مانند دوست داشتن عقل و عدم وابستگي، از جمله مؤلفه هاي اساسي رضايت از زندگي است. احساس تنهايي، يك تجربه عاطفي ناخوشايند است كه در نتيجه عدم انطباق بين روابط ميان فردي واقعي و روابط آرماني شخص به وجود مي آيد. بنابراين دو متغير عزت نفس و رضايت از زندگي از جمله متغيرهايي هستند كه در بقا و حفظ سلامتي نقش دارند، و با عواملي از جمله ارتباطات مثبت با ديگران، داشتن هدف مناسب در زندگي فرصت هاي رشدي شخصي احساس خود مختاري و پذيرش خود مشخص مي شوند و اين كه رضايت مندي از زندگي تحت يك فرايند شناختي- قضاوتي صورت مي گيرد .تاكنون پژوهشي، كه تأثير متغيرهاي احساس تنهايي، عزت نفس و خوش بيني بر رضايت از زندگي را با هم در الگويي مورد بررسي قرار داده باشد، انجام نشده است. بنابراين مسأله اساسي پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي عزت نفس و خوش بيني در ارتباط بين احساس تنهايي و رضايت از زندگي است تا از اين طريق بر غناي ادبيات پژوهشي و تجربي در اين زمينه بيفزايد و گامي در جهت بهبود رضايت از زندگي و سلامت روان افراد جامعه گام بردارد. پژوهش حاضر به روش توصيفي و تحليلي مي باشد. و هدف آن بررسي رابطه احساس تنهايي و رضايت از زندگي با تأكيد بر نقش واسطه اي عزت نفس و خوش بيني مي باشد