مقايسه روش‌هاي نمونه‌برداري پوشش گياهي در مناطق خشك و نيمه‌خشك

شرط اساسي براي يك تحقيق خوب انتخاب روش نمونه‌برداري صحيح مي‌باشد. نمونه انتخاب‌شده بايد معرف جامعه باشد. براي اين هدف تعداد نمونه بايد ازنظر تعداد كافي بوده و به روش صحيح برداشت‌شده باشد، درصورتي‌كه نمونه انتخاب‌شده معرف جامعه باشد، مقدار آماره، برآورد مناسب‌تري از پارامتر خواهد بود. انجام نمونه‌برداري از برگ، خاك و آب و تجزيه آزمايشگاهي آن‌ها اطلاعات لازم را در اختيار مرتعداران، كشاورزان، باغداران و... قرار خواهد داد. همچنين مسئله حائز اهميت اين است كه نحوه نمونه‌برداري در نتايج حاصله جهت ارائه توصيه‌هاي كارشناسي اثرگذار مي‌باشد. نمونه‌برداري يك مثال از منطق استقرايي است كه با آن نتيجه‌گيري بر اساس تعداد محدودي از نمونه‌ها استنباط مي‌شود. نمونه يك زيرمجموعه از يك جمعيت است كه خود در كل، مجموعه‌اي از عناصر است كه در مورد ويژگي‌هاي خاص به‌دست‌آمده تخمين زده مي‌شود. فرآيند انتخاب يك نمونه از جامعه نمونه‌برداري نام دارد. هدف اين تحقيق رسيدن به مناسب‌ترين روش نمونه‌برداري مي‌باشد تا بتوان برآورد سالم و قابل‌تعميمي براي جامعه گياهي خود در مناطق خشك و نيمه‌خشك داشته باشيم. در اينجا روش‌هاي مختلف بيان، نقطه قوت و نقطه‌ضعف هركدام براي نمونه‌برداري از مناطق خشك و نيمه‌خشك بيان مي‌شود و همچنين طرح‌هاي نمونه‌برداري به دنبال به دست آوردن اطلاعات درباره قسمتي از جامعه است كه بتوان با استفاده از آن درباره كل جامعه استنباط كرد. اجراي روش نمونه‌برداري سيستماتيك اغلب آسان‌تر از تصادفي ساده است و همچنين امكان بروز خطا از طرف پژوهشگر كاهش مي‌يابد. به‌طوركلي نتايج نشان داد با توجه به استفاده مكرر از روش‌هاي سيستماتيك و تصادفي به‌صورت جدا و حتي روش تركيبي تصادفي – سيستماتيك در مطالعات انجام‌شده مي‌توان اين سه روش را بسته به هدف و متغيرهاي مورد بررسي براي نمونه‌برداري در مناطق خشك و نيمه‌خشك مناسب دانست.