بررسي عوامل مؤثر بر رضايت شغلي (مطالعه موردي: اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه بوعلي سينا)

رضايت شغلي به مجموع تمايلات يا احساسات مثبت كه افراد نسبت به شغل خود دارند، اطلاق مي شود. رضايت شغلي اعضاي هيئت‌علمي به سبب نقش حساس و كليدي آنان در آموزش و تربيت نيروهاي جوان و متخصص و تحصيل‌كرده‌ي كشور و هم‌چنين انجام تحقيقات و پژوهش هاي بنيادي و كاربردي از اهميت بيشتري برخوردار است. اين مطالعه با هدف شناسايي عوامل مؤثر بر رضايت شغلي اعضاي هيئت‌علمي به شيوه پيمايشي و با ابزار پرسشنامه، با نمونه آماري 196 نفر از اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه بوعلي سينا صورت گرفت. روايي ابزار سنجش از نوع محتوايي بود. براي سنجش پايايي از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد و از آنجا كه اين ضريب بالاتر از 7/. بود، بنابراين پرسشنامه از پايايي قابل قبولي برخوردار بود. داده ها در دو سطح آمار توصيفي و آمار استنباطي با كمك نرم‌افزار spss مورد تجزيه‌وتحليل قرارگرفته است و از ضريب همبستگي پيرسون، آزمون T و رگرسيون چندگانه براي بررسي رابطه بين متغيرها استفاده شده است. نتايج حاكي از آن بود كه هر شش متغير مستقل (ماهيت كار، نحوه سرپرستي و ارتباطات، امنيت شغلي، فرصت‌هاي رشد و ارتقاء، حقوق و مزايا و شرايط فيزيكي و محيط كار) رابطه مثبت و معناداري با متغير وابسته يعني رضايت شغلي دارد و به‌طوركلي اين شش متغير 65/. درصد از تغييرات متغير وابسته را تبيين مي كنند، همچنين متغير ماهيت كار با ميزان بتاي 0.36 بيشترين تأثير را بر متغير رضايت شغلي داشته و متغير نحوه سرپرستي و ارتباطات با ميزان بتاي 0.23 كمترين تأثير را در بين متغيرهاي ديگر بر متغير وابسته داشته است.