نقش روان رنجورخويي و روابط بين فردي در پيش بيني سازگاري اجتماعي

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش روانرنجورخويي و روابط بين فردي در پيش بيني سازگاري اجتماعي صورت گرفت. اين پژوهش از نوع توصيفي- همبستگي كه در راستاي هدف، 171 نفر از دانشجويان دانشگاه آزاد اسالمي واحد تبريز به شيوه تصادفي خوشه اي انتخاب و به پرسشنامه هاي سازگاري اجتماعي بل، FFI- NEO و هوش هيجاني بار-آن پاسخ دادند. تحليل داده ها با تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه روانرنجورخويي و روابط بين فردي قادرند به طور تركيبي سازگاري اجتماعي را پيش بيني كنند. بعالوه نتايج نشان داد كه الف( روابط بين فردي قادر است 83/1 از تغييرات سازگاري اجتماعي را در واحد استاندارد بطور مثبت و معني دار پيش بيني كند ) 11/1 p , 38/5=t .)ب( روانرنجورخويي قادر است 85/1 از تغييرات سازگاري اجتماعي را در واحد استاندارد بطور منفي و معنيدار پيش بيني كند )11/1 p , 01/5=-t .)بر اين اساس مي توان نتيجه گرفت كه داشتن روابط بين فردي باال بموجب توانايي ارتباط متقابل، توانايي برقراري ارتباط با ديگران و حفظ اين ارتباطات و تأثيرگذاري بر آنها، توانايي صميميت، محبت و انتقال دوستي و همدلي به سازگاري اجتماعي باال منجر ميشود. از سويي، افراد روانرنجورخو، به آنچه كه دارند يا به وقايع پيرامون خود، با ديد منفي، به تفسير، نتيجهگيري و عمل ميپردازند كه اين ويژگي ميتواند روابط اجتماعي آنان را محدود و يا مختل سازد. بنابراين، ويژگيهايي چون تكانشوري، تنش، خصومت، اضطراب، عدم اطمينان و عصبانيت، هماهنگ ساختن رفتار به منظور برآورده ساختن نيازهاي محيطي و در نتيجه، سازگاري اجتماعي را يا مشكل مواجه ميسازد