نقش خودراهبري، خودآگاهي هيجاني و خودشكوفايي در پيش بيني بهزيستي روان شناختي

پژوهش حاضر، با هدف تعيين نقش خودراهبري، خودآگاهي هيجاني و خودشكوفايي در پيش بيني بهزيستي روان شناختي صورت گرفت كه در راستاي آن، در طي يك مطالعه توصيفي- همبستگي،250 نفر از دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي تبريز، به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب و به پرسشنامه هاي بهزيستي روانشناختي ريف ، سرشت و منش شخصيت و هوش هيجاني بار- ان پاسخ دادند. نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه خودراهبري، خودآگاهي هيجاني،خودشكوفايي قادرند بطور تركيبي67 درصد از واريانس بهزيستي روان شناختي را بطور معني دار تبيين كنند.تحليل داده ها نشان داد كه خودراهبري قادر است 36/0 واحد استاندارد(01/0˂ p،20/6=t)، خودآگاهي هيجاني15/0 واحد استاندارد(01/0˂p، 35/2=t) و خودشكوفايي27/0 واحد استاندارد (01/0˂ p،35/4=t) از تغييرات بهزيستي روان شناختي را بطور معني دار پيش بيني كند.مبتني بر نتايج مي توان استنباط نمود كه ويژگي خودراهبري به موجب پنداشت از خويشتن به عنوان يك فرد مستقل احترام، عزت، تأثيربخشي و اميد موجب افزايش بهزيستي روان شناختي مي شود. خودآگاهي به عنوان، توانايي تشخيص افكار،باورها، هيجان ها، صفات شخصيتي ،ارزش هاي شخصي، توانمندي ها، ضعف ها و نيازهاي روان شناختي بوده كه رفتار آدمي را بر مي انگيزند. اين امر به توانايي تشخيص فرد براي واكنش به نشانه هاي محيطي و بر چگونگي هيجان هايش در برقراري رابطه با ديگران تاثير گذاشته و به موجب آن، به افزايش بهزيستي روان شناختي منتهي مي شود. در نهايت، افراد خودشكوفا قادرند روابط ميان فردي مناسب ايجاد نمايند و نسبت به ديگران پذيرش، احترام و حس همدلي داشته و در نتيجه از بهزيستي روان شناختي بالا برخوردار باشند.