شورورزي: فناوري اقتصادي استفاده پايدار از منابع آب بسيار شور

وجود حجم عظيمي از منابع آب و خاك بسيار شور به همراه ذخاير عظيم ژنتيكي از گياهان متحمل در كشور، استفاده پايدار از اين منابع را اجتناب ناپذير كرده است. با توجه به اينكه اغلب گياهان زراعي به شوري حساس ميباشند و رشد آنها در غلظتهاي بسيار پاييني از نمك محدود مي گيرد، معرفي سيستمهاي نويني از كشاورزي جهت استفاده پايدار از اين منابع ضروري ميباشد. شورورزي يك فناوري اقتصيادي بهيرهبيرداري از منيابع آب وخاك شور غير قابل استفاده در كشاورزي رايج با تاكيد بر جنبه هاي زيست محيطي است. در اين روش، توليد صرفاً در اكوسيستمهاي شور و با استفاده از پتانسيل برخي گياهان خاص، و آبزياني مانند ماهي، ميگو و انواع جلبكها انجام ميگيرد. درواقع در اين سيستم ها نگرش تلفيقي مورد نظر مي باشيد به نحوي كه ضمن توجه به توليد اقتصادي و بهره برداري پايدار از منابع آب و خاك شور، حفظ تنوع زيستي و جنبه هاي زيست محيطي آن مورد تاكيد قرارگرفته و در بلند مدتبه ارتقاء پايدار امنيت غذايي در نواحي مبتلا به شوري كمك نمايد. مهمترين بخش اصلي اين سيستمها، استفاده از گياهان شورزي مي باشد. بخش ديگري از اين سيستمها، پرورش همزمان آبزيان مفيدي مانند ماهي و ميگو و گونه هاي مختلف علفهاي دريايي و جلبكها مي باشند كه ميتوانند به عنوان منابعي ارزشمند جهت توليد پروتئين، استفاده در صنعت داروسازي، توليد كودهاي زيستي و حتي علوفه ميورد توجيه قيرار گيرند.بطوركلي اين سيستمها زماني ميتوانند در دراز مدت پايدار بوده و از صرفه اقتصادي قابل قبولي برخوردار باشند كه با تلفيق بخشهاي مختليف آن، به صورت واحدهاي كشت و صنعتي مديريت گردند. بر اساس تجربيات موجود در ايران و جهان، مركز ملي تحقيقات شوري برنامه توسعه شورورزي را ازبعد تحقيقاتي و ترويجي ارائه نموده و در برخي بخشها در دست اجرا دارد كه در اين مقاله معرفي ميگردد