نقش تعاملي گردشگري در پيشبرد روستاي پايدار

Basically Variety of Natural and Human Factors in the Development of Tourism in each Region or Country Is Considered.

اساسا تنوع در زمينه هاي طبيعي و انساني از عوامل موثر در توسعه ي گردشگري در هر منطقه يا كشور محسوب مي شود. امروزه توسعه روستايي يكي از معظلات كشورها و دولت ها، به ويژه كشورهاي در حال توسعه است. صنعت گردشگري (يا صادرات نامرئي) به عنوان بزرگترين و متنوع ترين صنعت در دنيا به عنوان منبع اصلي درآمد، اشتغال زايي، رشد بخش خصوصي و توسعه ي ساختار زيربنايي به حساب مي آيد. گردشگري روستايي يكي از انواع گردشگري است كه شكل پايدار آن در ابعاد مختلف اقتصادي، اجتماعي و محيطي، بسترساز دستيابي به توسعه ي پايدار جوامع محلّي مي شود. روستاها با دارا بودن منابع طبيعي و كشاورزي، با مسائل و مشكلات فراواني روبه رو هستند. اين مساله باعث شده است كه در سالهاي اخير بار ديگر، توسعه روستايي مورد توجه مجريان حكومتي قرار گيرد. ايران از نظر منابع طبيعي جزء ۱۰ كشور برتر دنيا مي باشد كه مي تواند از اثرات حاصل از گردشگري در كاهش مشكلات بيكاري و درآمد اقتصادي بهره مند شود، اما با توجه به آمارهاي موجود، ايران از اين فرصت بهره ي كافي نبرده است. يكي از اين منابع كه مي تواند بسياري از تهديدها را به فرصت تبديل كند منابع موجود گردشگري در محيط روستاها مي باشد. يافته هاي اين تحقيق نشان مي دهد كه ارزيابي هاي متعدد از برنامه هاي توسعه و عمران روستايي ايران ناخواسته در راستاي توسعه شهري و ناديده گرفتن مشاركت روستاييان در برنامه ريزي توسعه روستايي حركت كرده اند، با وجود اين، مردم روستايي اين توانايي را دارند كه بهتر از ديگران به برنامه ريزي بپردازند. اين نتايج بيانگر اين مطلب است كه سطح آسيب پذيري اغلب روستاها، به دليل توسعه ي گردشگري بسيار بالاست و توزيع و تخصيص مجدد منابع در سطح نواحي مورد مطالعه با توجه به محدود بودن فرصت ها و بالابودن نقاط ضعف، امري الزامي است. نوع تحقيق كاربردي و روش مورد استفاده توصيفي-تحليلي و براي گردآوري اطلاعات از مطالعات كتابخانه اي بهره گرفته شده است.