امكان سنجي توانايي فضاي مجازي در شكل گيري و بهره وري از تربيت ديني

با ظهور و گسترش صنعت ارتباطات و در راستاي آن اينترنت به عنوان شبكه ارتباطاتي و اطلاعاتي جهاني، فضاي جديدي در عرصه زندگي به وجود آمد كه مي-توان با عناويني همچون فضاي دوم يا فضاي مجازي از آن ياد كرد؛ فضايي كه استفاده از آن داراي ابعاد مثبت و منفي است. مباني نظري اين پژوهش كه با هدف امكان سنجي توانايي فضاي مجازي در ايجاد و بهره وري از تربيت ديني انجام شده است، بهره گيري از پارادايم دوفضايي شدن و مفهوم سازي تفاوت خصايص فضاي مجازي و مؤلفه هاي تربيت ديني است. روش پژوهش نيز در سنت پژوهش هاي كيفي، از نوع توصيفي- تحليلي و با نگاه نقادانه است، كه به صورت كتابخانه اي انجام شده است؛ ابزار گردآوري داده ها نيز فيش برداري از مجموعه آثار مرتبط است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد جمله خودت را بشناس، مصداقي براي اين است كه انسان براي ورود به تربيت- و به ويژه تربيت ديني- لازم است ابتدا معناي صحيحي از خود و سپس از ديگران داشته باشد؛ بر اين اساس سريع شدن فضا، فراگيري، قابليت دسترسي دائم، فرامكاني، فرازماني، جهاني بودن، سيال بودن، تشديد شدن واقعيت و چندرسانه اي بودن از جمله فرامتغيرهاي اين فضا هستند كه زندگي در جهان دوم، زندگي دوفضايي معاصر و نيز منابع هويتي افراد را تحت تأثير قرار داده است. نتيجه آن كه مشكل عدم وجود هويت اصيل و عامل با سرازير شدن آموزش هاي ديني در دنياي مجازي نتيجه بخش نبوده، و نتيجه اي به غير از دستيابي به قشري گرايي و صورت گرايي نداشته است؛ لذا دستيابي به هسته تربيت ديني با مؤلفه هاي دنياي مجازي سازگاري چنداني ندارد، و هم نشيني از نوع التقاطي است.