بررسي تأثير نوع بخيه و طول آن در ايجاد پديده سُرش دوخت

پديده¬ سرش دوخت يكي از عيوب دوخت است كه مي¬تواند كيفيت و كارايي اتصالات پوشاك را تحت تاثير قرار ¬دهد. به نحوي كه به علت تضعيف اتصالات لباس¬ در حين مصرف، پاره¬شدن پارچه در ناحيه¬ي خط دوخت را به دنبال دارد. سرش دوخت در پارچه¬هايي با ساختارهاي باز و يا ضريب اصطكاك كم بين نخ¬هاي تار و پود، معمولا روي مي¬دهد كه همواره توليدكنندگان به دنبال روشي جهت پيش¬گيري از ايجاد آن در چنين پارچه¬هايي بوده¬اند. در اين مطالعه به بررسي تاثير نوع بخيه و طول آن بر ايجاد سرش دوخت پرداخته شده¬است. براي اين منظور از 4 پارچه¬ي پيراهني، ساتن، حرير (پيراهني زنانه) و آستر كه بيش¬تر در معرض سرش دوخت قرار دارند براي تهيه¬ي نمونه¬ها استفاده شده¬است. براي آماده-سازي نمونه¬ها از بخيه¬هاي متداول جهت اتصال قطعات شامل لاك¬استيچ، زنجيره¬اي دوبل و سردوز با طول بخيه¬هاي مختلف استفاده شده¬است. نتايج آزمايشات نشان مي¬دهد كه با كاهش طول بخيه به دليل افزايش تعداد نقاط درگيري نخ دوخت با پارچه، مقدار سرش دوخت كاهش مي¬يابد. همچنين بخيه¬ي لاك¬استيچ با توجه به قفل شدن نخ¬هاي سوزن و ماسوره با يك¬ديگر در لبه¬ي پارچه در محدود نمودن سرش نخ¬هاي پارچه بر روي يك¬ديگر موثر بوده¬است، در حالي كه در بخيه¬هاي زنجيره¬اي دوبل و سردوز شكل زنجيره¬اي نخ¬هاي دوخت، آزادي بيش¬تري براي سرش نخ¬هاي پارچه را فراهم نموده¬است.