بررسي اصول حاكم بر زمينه گرايي در معماري(نمونه موردي:شهر خرم آباد)

checking dominant principles on Contextualism in architecture(case study: Khorramabad)

معماري زمينه گرا بر زمين مداري و پيوند محيط با فضا تاكيد دارد و با درك پيام بستر خود شكل ميگيرد و در واقع پيامي را كه بستر معماري به او انتقال داده به عينيت رسانده و طراحي مي كند،در نتيجه ساختمان جزئي كوچك از طبيعت پيراموني خواهد بود.در اين نوع معماري هر بنايي براساس زمينه هاي فرهنگي،اجتماعي،تاريخي و كالبدي،اقليمي و شرايط خاص آن سايت و ساختمان طراحي و اجرا مي گردد و ساختمان عضو همخوان با اكولوژي و عنصري هماهنگ در بستر خود و در نهايت در بستر محيط زيست خواهد بود.اين پژوهش بر آن است كه زمينه گرايي را به عنوان رويكردي براي طراحي معماري و فضاهاي عمومي معرفي كند. روش تحقيق توصيفي و مطالعه كيفي صورت پذيرفته و نحوه گردآوري آن به صورت كتابخانه اي و مشاهدات عيني مي باشد. با توجه به وضع موجود در شهر خرم آياد هر يك از اصول حاكم بر زمينه گرايي به صورت مجزا با عوامل سايت مورد نظر بررسي گرديده است با توجه به فرهنگ غني و شرايط محيطي و اجتماعي مطلوب طراحي ها در اين شهر ميتواند از اصول زمينه گرايي پيروي كند و فهمي گسترده تر از شرايط بستر طراحي هر بنا به كار گرفته شود به گونه اي كه ساختمان جزئي جدايي ناپذير از بستر خود باشد.