تجلي حكمت معماري اسلامي بر معماري پايدار در راستاي معماري هويت گرا و دانش بنيان

يكي از جنبه هاي مورد تاكيد دين اسلام توجه و احترام به طبيعت و بهره گيري از توانمندي هاي محيط براي ايجاد شرايط آسايش ساكنين است كه معادل معماري پايدار امروزي شناخته مي شود. با توجه به بحران انرژي ، لزوم مطالعه در باب معماري پايدار از طريق حكمت معماري اسالمي درك شده و بعنوان هدف اصلي اين مقاله پس از تبيين حكمت معماري اسلامي ايران مورد تاكيد قرار گرفته است. پرسش هاي اصلي اين پژوهش آن است كه معماري شامل جنبه هاييست و اين ابعاد در معماري ايراني چگونه با حكمت اسلامي درآميخته است. براي رسيدن به اهداف موردنظر، پس از تعيين ابعاد معماري پايدار و حكمت معماري اسالمي ايران، شيوه حضور آن در معماري اصفهان پرداخته مي شود. مطالعات صورت گرفته نشان مي دهد كه در گونه هاي مختلف معماري سنتي ايران سال ها پيش از ظهور مباحث معماري پايدار به اين مسئله توجه شده است. در حكمت معماري ايراني قابل درك است؛ كه اصول حاكم بر آن در پژوهش بيان شده است. معماري اسلامي تنها در سايه چنين رويكردي قابليت تعريف مي يابد، نگرشي كه تبلور عيني آن را مي توان در شيوه اصفهاني، به خوبي مشاهده نمود.