تاثير توانمندسازي تربيتي مادران در كاهش اختلال يادگيري دختران مقطع ابتدايي

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي توانمندسازي تربيتي مادران داراي كودكان اختلال يادگيري بود. پژوهش حاضر نيمه تجربي با گروه آزمايش و گواه و طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون بود. جامعه آماري مادران داراي كودكان اختلال يادگيري 7 تا 8 سال مراجعه كننده به مركز مشاوره آموزش و پرورش غرب تهران بود كه به صورت هدفمند 20 دانش آموز انتخاب و با استفاده از روش جايگزيني تصادفي در دو گروه 10 نفري (10 نفر گروه آزمايش و 10 نفر گروه گواه) قرار داده شد. سپس پرسشنامه‌ اختلال يادگيري توسط مادران، زير نظر پژوهشگر براي هر دو گروه آزمايش و كنترل انجام شد. پس از آن مادران گروه آزمايش در معرض 8 جلسه به صورت گروهي (جلسات روان- آموزشي) مربوط به خود قرار گرفته و در پايان جلسات مجدداً پرسشنامه‌ مذكور توسط مادران هر دو گروه اجرا مي‌شود. براي تجزيه‌ و تحليل داده‌هاي به‌دست ‌آمده از روش‌هاي آمار توصيفي و تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد كه آموزش توانمندسازي تربيتي به مادران ميزان اختلال يادگيري (12/97=F، 0.001=p) را نيز به‌طور معناداري كاهش داده است؛ بر اساس يافته‌ها مي‌توان نتيجه‌گيري كرد كه آموزش توانمندسازي تربيتي به مادران، ميزان مشكلات يادگيري در دانش‌آموزان داراي اختلال يادگيري را كاهش مي‌دهد.