اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر بهبود خود-دلسوزي مادران كودكان ناتوان آموزش پذير

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر خود-دلسوزي مادران داراي كودكان ناتوان آموزش‌پذير مي‌باشد. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با روش پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل انجام گرفت. جامعه آماري پژوهش مادران داراي كودكان ناتوان آموزش‌پذير شهر اصفهان كه در مراكز نگهداري اين كودكان بودند را در برگرفت كه جهت تعيين حجم نمونه پژوهش ابتدا از بين مراكز نگهداري از كودكان ناتوان آموزش پذير 2 مركز به‌صورت تصادفي خوشه‌‌اي انتخاب و از كليه مادران اين كودكان خواسته شد تا به پرسشنامه‌ خود-دلسوزي پاسخ دهند و از بين كساني كه نمره بالاتري (طبق معيار نقطه برش) در اين آزمون كسب كردند به‌عنوان نمونه پژوهشي به حجم 30 نفر و با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل كه تعداد هر گروه 15 نفر بود جايگزين شدند. پس از اجراي پرسشنامه‌ خود-دلسوزي روي هر دو گروه كنترل و آزمايش، اعضاي گروه آزمايش به مدت 8 جلسه و هر جلسه به مدت 90 دقيقه در جلسات آموزش درمان مبتني بر شفقت شركت كردند، هيچ‌يك از اعضاي گروه كنترل در جلسات آموزشي شركت نداشتند. پس از اتمام دوره آموزش، پرسشنامه‌ مجدداً در مورد هر دو گروه اجرا شد و داده‌هاي حاصل از پيش‌آزمون – پس‌آزمون از طريق تحليل كوواريانس و با استفاده از نرم‌افزار Spss-23 تحليل شد. يافته‌ها: تحليل داده‌ها نشان داد كه درمان مبتني بر شفقت، خود-دلسوزي را در شركت‌كنندگان گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل به طور معناداري افزايش داده است. نتيجه‌گيري: بنابر يافته هاي اين مطالعه، روش درمان مبتني بر شفقت، سبب افزايش خود-دلسوزي مادران داراي كودكان ناتوان آموزش پذير مي‌شود و نمايانگر افق هاي تازه اي در مداخلات باليني است و مي توان از آن به عنوان يك روش مداخله اي موثر در افزايش بهزيستي رواني سود جست.