بررسي زبان، نوآوري ها و محتواي غزل حسين منزوي؛ «چرا منزوي ديگر در انزوا نيست؟»

غزل معاصر پس از دهة چهل و پنجاه پا به عرصه هاي نو و تازه اي گذاشت. غزل سرايان با درك لزوم ايجاد تغيير و نوآوري در زبان و محتواي غزل، توانستند با پيروي از نظريه هاي نيمايوشيج غزل را نيز دستخوش تحولاتي معقول و معتدل كنند. البته زمينه ساز چنين نگاهي به نوسازي عناصر شعر و به حركت متأثر از مسائل اجتماعي در دوران مشروطه و به شعر شاعراني چون فرخي يزدي، ميرزاده عشقي، بهار و ديگران نيز برمي گردد. شعر رمانتيسم دهة 20 و 30 نيز خالي از انديشه هاي نوآوري نبود؛ اما غزل رمانتيك پس از اين مطرود شد. غزل معاصر با شهريار، رهي معيري، سيمين بهبهاني و ديگر هم قطاران، براي ورود به دنياي جديد مهيا گشت. حسين منزوي نيز با درك درست نيما و بدايع و بدعت هاي او توانست قالب كهن غزل را برگزيند و به نوآوري هايي در اين قالب همت گمارد؛ هرچند او در اين مسير از حافظ، مولوي، شهريار و منوچهر نيستاني بيش از ديگران تأثير پذيرفت. زبان غزل منزوي تلفيقي از سنت و نوآوري است. محتواي غزل او نيز بيشتر غنايي و عاطفي بوده و به مضمون عشق و دوستي بسيار توجه كرده است.