سير تطور زبان در گرايش‌هاي عمده‌ي رمان‌نويسي ايران

زبان برجسته‌ترين عنصر سبكي در مطالعات ادبي است كه از طريق عناصر صوري و محتوايي آن قابل بررسي است. هر نوع تغيير در فرم و محتواي زبان اثر ادبي معلول دگرگوني نگرش خالق اثر نسبت به جهان پيرامون خويش و انسان است. از آن‌جايي‌كه هر جريان ادبي برگرفته از نوع خاصي جهان‌بيني است؛ آن‌چه مهم مي‌نمايد بررسي تحولاتي است كه جهان‌بيني نويسندگان هر جريان داستان‌نويسي (رمان) براي زبان اين نوع ادبي ايجاد كرده ‌است. پژوهش حاضر، ضمن برشمردن ويژگي‌هاي ادبي هر يك از جريان‌هاي عمده‌ي رمان‌نويسي ايران، به اين پرسش پاسخ مي‌دهد كه اين ويژگي‌ها چگونه در زبان آثار ادبي (رمان) همان جريان نمود مي‌يابد؟ جريان‌هاي رمان‌نويسي ايران را مي‌توان با توجه به غلبه‌ي مشخصه‌هاي نگارشي (سبك) يك جريان در هر گروه، به سه دسته‌ي اصلي پيشامدرن، مدرن و پسامدرن تقسيم كرد. نگرش عيني حاكم بر گروه نخست، نگرش ذهني گروه دوم و تلفيق اين دو نگرش در جهان‌بيني گروه سوم، زبان آثار اين سه جريان اصلي را شكل مي‌دهد.