بررسي صفت ها و ضماير در آثار داستاني جلال آل احمد رهيافتي به شخصيّت و سبك نويسندگي او

در تحليل و بررسي هر اثري به كمك ويژگي هاي دستوري و با درك معناي روايتي و ژرف ساختي مي توان به ابعاد شخصيّتي پيدا/خودآگاه و پنهان/ناخودآگاه نويسنده پي برد و با خوانشي اين گونه به دريافتي نو و تازه از متن دست يافت. جلال آل احمد از جمله نويسندگان سرآمد و موّفق معاصر است كه و يكي از موضوعات قابل توجه در داستان-نويسي آل احمد سبك نويسندگي و زبان داستان هاي اوست كه مي تواند بيانگر پاره اي از ابعاد شخصيّتي او باشد. بنابراين، در اين پژوهش كوشش مي شود تا بررسي و تحليل معنايي ضماير و صفات در داستان‌هاي آل احمد به دريافتي نو از شخصيّت او دست يافت. بررسي صفت هاي آثار آل احمد حكايت از اين دارد كه او نويسنده اي بسيار آگاه و مردم-شناس است و صفات بياني با بار معنايي منفي بيشترين بسامد را دارد. صفات شمارشي دليل بر جرئي نگري و دقِت او نسبت به موضوعات است و صفات تعجبي براي زيرِ سوال بردنِ هر آنچه به آن نقد دارد. و همچنين كاربرد ضماير شخصي متصل با بيشترين بسامد دليل بر كوتاه نويسي و جلوگيري از اطناب در آثارش است.