بررسي تطبيقي جلوه‌هاي نمادين طبيعت در آثار نيما يوشيج و جبران خليل جبران

طبيعت و بهره‌بردن از آن در هردورهاي مورد توجه شاعران و نويسندگان بود است. شاعران كلاسيك و معاصر، همواره از طبيعت و زيباييهاي آن بهعنوان پُلي نمادين براي بيان آرمانها و اهداف خود استفاده كرده‌اند. اين مقاله با روش توصيفي-تحليلي به بررسي و مقايسه توصيف طبيعت در شعر دو شاعر معاصر ايراني و لبناني، نيما يوشيج و جبران خليل جبران، مي‌پردازد. كاربرد مضامين نو، استفاده از جاندار‌پنداري اشيا، سنت‌شكني و هنجار‌گريزي، خارج ساختن شعر از صورت تصنعي و غير‌واقعي، جايگزيني نمادها به جاي تصوير‌هاي ساده و احساسي در شعر نيماجايگاه ويژه‌اي دارند. از سوي ديگر جبران خليل جبران نيز ازعناصر طبيعت در شعر خود بسيار سود برده است. نيما و جبران هر دو متاثر از محيط و اوضاع سياسي- اجتماعي زمان خويش بوده‌اند به گونه‌اي كه مسايل سياسي واجتماعي به وضوح در اشعارشان نمود پيدا كرده است. از جمله مضامين اشعارشان مي‌توان به طبيعت، آزادي، فرياد و اعتراض، انسان‌گرايي و جامعه آرماني اشاره كرد.در اشعار اين دو شاعر، نمادها و نظام‌هاي مفهومي مربوط به طبيعت است كه مفاهيم آن را در آثار نيما يوشيج به عصر سياسي و آثار جبران خليل جبران را به عالم عرفاني و الهي پيوند مي‌زند.