درونمايه‌هاي اشعار ناصر يزدي

محمدحسين ناصر ترك (1270-1356) مشهور به «ناصر يزدي» و متخلص به «ناصر» از شاعران معاصر خطه كويري يزد است. وي در خانواده¬اي اصيل و دين¬دار در يزد متولد مي¬شود و به تحصيل علوم مي¬پردازد. اشعار ناصر به دو دسته تقسيم مي¬شود: اشعاري كه در ديوان ناصر به چاپ رسيده است و ديگر اشعار پراكنده¬اي كه در شماره¬هاي مختلف روزنامه ناصر، جُنگ¬ها و كتاب¬هاي يزدشناسي جمع-آوري شده¬ است. درون¬مايه¬هاي اشعار ناصر همچون شاعران سبك عراقي بيشتر عشق است ولي شامل همه موضوعات نمي¬شود بلكه در اشعار او جنبه¬هاي عارفانه نيز ديده مي¬شود؛ ناصر به اصطلاحات عرفاني چون وجد، معرفت، فقر و فنا آشناست و در اشعار خود از آنها بهره مي¬برد. آفاق انديشه¬هاي عرفاني ناصر به حافظ برمي-گردد وي همچون حافظ از زاهدان ريايي بيزاري مي¬جويد. همچنين به مناسبت¬هاي مختلف چون جنگ كره، يورش متفقين و آزادسازي آذربايجان و براي شخصيت¬هاي اجتماعي و سياسي چون دكتر مصدق، فرخي يزدي و احمدشاه شعر سروده است. در اشعار او بارقه¬هايي از عشق به ائمه اطهار (ع) نيز ديده مي¬شود. در لابه¬لاي اشعار ناصر تصاويري از يزد در دوران شاعر نيز به دست مي¬آيد؛ در اين پژوهش برآنيم با بررسي درون¬مايه¬هاي اشعار ناصر يزدي به آفاق تفكر او در حوزه¬هاي مختلف شعري دست يابيم.