نقش روانشناسي محيط و ادراكات حسي در طراحي فضاي معماري براي كودكان دچار اختلالات بينايي

توجه به نيازهاي قشر معلول جامعه از وظايف تمام مسئولان به خصوص، طراحان شهري و معماران مي‌باشد. در ميان معلولان نابينايان به عنوان دسته‌اي از معلولين حسي، در ادراك فضاي اطرافشان بيش از ديگران با مشكل مواجه هستند. به دليل غالب بودن حس بينايي بر ساير حواس، توجه طراحان نيز اغلب به زيبايي‌هاي بصري معطوف مي‌باشد. و اين در حالي است كه عده‌اي از افراد اجتماع از درك اين زيبايي‌ها ناتوان اند. روانشناسي محيطي با ويژگي ميان رشته‌اي و در نتيجه ائتلاف علوم رفتاري و طراحي موجوديت يافته، تا به خلق فضاي زيست مناسب انسان منتهي شود و در هر رشته يا موضوعي كه پاي انسان در ميان است وجود و بررسي اين علم اجتناب ناپذير است. هدف اين پژوهش با علم به واقعيت اجتماعي نابينايان و به منظور توانمند سازي اين عده از معلولان سعي دارد تا با خلق فضاي معماري و بررسي مطالعاتي آن به اهداف اجتماعي، روانشناسي، كاربردي و در نهايت معماري دست پيدا كند. در اين پژوهش تلاش مي‌شود تا از طريق شناخت كافي از اين كودكان بتوان بوسيله حواس غير بصري در فضاي معماري براي افراد نابينا و كم بينا محيطي كاراتر از حيث معماري و روانشناسي ايجاد كرد. روش اين تحقيق به صورت توصيفي تحليلي بوده است.پرسش تحقيق به اين شرح ميباشد كه آيا ميتوان به عنوان يك معمار فضايي طراحي كرد كه علاوه بر حس بينايي با ساير حواس نيز قابل درك باشد؟ نتايج تحقيق نشانگر اين ميباشد كه هنگام طراحي يك فضا، طراح بايستي هدف از طراحي فضا و كيفيت روحي مورد نظر و مطلوب براي آن فضا را در نظر گرفته به دنبال خصوصيات كالبدي ايجاد كننده آن كيفيت باشد.