سراي نابينايان و كم بينايان

توجه به نيازهاي قشر معلول جامعه از وظايف برنامه ريزان ، طراحان شهري و معماران مي باشد. در ميان معلولان نابينايان به عنوان دسته اي از معلولين حسي، در ادراك فضاي اطرافشان بيش از ديگران با مشكل مواجه هستند . به دليل غالب بودن حس بينايي بر ساير حواس، توجه طراحان نيز اغلب به زيبايي هاي بصري معطوف مي باشد . و اين در حالي است كه عده اي از افراد اجتماع از درك اين زيبايي ها ناتوان اند . اين پايان نامه با علم به واقعيت اجتماعي نابينايان سعي دارد تا با خلق فضاي معماري و بررسي مطالعاتي آن به اهداف اجتماعي،روانشناسي،كاربردي و در نهايت معماري دست پيدا كند . در اين پژوهش تلاش مي شود تا از طريق شناخت كافي از اين كودكان بتوان بوسيله حواس غير بصري در فضاي معماري براي افراد نابينا، كم بينا محيطي كاراتر از حيث معماري و روانشناسي ايجاد كرد تا در سايه ي ايجاد چنين فضايي امكان رشد خلاقيت هر دو گروه كودكان نابينا و كم بينا صورت گيرد . زيرا كه خلاقيت امري است اجتماعي كه در سايه تعاملات فكري شكوفا مي شود . از طرفي ايجاد چنين مركزي قابليت نزديكي كودكان بينا و نابينا را با يكديگر از سنين اوليه رشد خلاقيت فكري فرد يعني كودكي، ايجاد مي كند . در حقيقت هدف اصلي اين پژوهش طراحي فضا به گونه اي است كه علاوه بر حس بينايي با حواس غير از بينايي نيز قابل درك باشد.