نقش طبيعت و تاثير حواس بر ارتقاي حس مكان كودك از ديدگاه پديدارشناسي

با آغاز عصر مدرن ، معماري دچار فرماليست و بي محتوايي مي‌شود . پايه گذاران مكتب پديدارشناسي سعي در عبور از ظواهر پديده‌ها و رسيدن به باطن آنها بوده و به حواس پنج گانه روي مي‌آورند و اينكه تنها بينايي انسان عامل ارتباط با محيط نمي باشد را مطرح مي‌كنند. پديدارشناسي و پديدارشناسان خاصيتي كه معماري مدرن به آن گرفتار شده بود را نجات مي‌دهند و با تبديل فضا به مكان و روح مكان از طريق درك محيط توسط حواس پنج گانه انسان سبب افزايش محتواي معماري مي‌شوند. طبيعت در ارتباط با محيط و از عواملي است كه در ايجاد حس مكان بسيار حائز اهميت است. يكي از فضاهاي مهم در دوران زندگي انسان فضاهاي خاطره انگيز كودكي مي‌باشد. كودك در اين دوران بيشترين تاثير را از محيط اطرافش مي‌گيرد، ادراك و احساسات كودك از طبيعت در تصوير ذهني كودك نقش مي‌بندد و سبب ارتقاي حس مكان او مي‌شود. اين پژوهش بر پايه نظريات پديدارشناسان معماري استوار شده است و با بررسي حس مكان طبيعي شولتز و ادراك حسي يوهاني پالاسما مي‌باشد. هدف از انجام اين پژوهش ارتقاي حس مكان كودك از طريق تحريك كنندگي حواس پنج گانه كودك در ادراك طبيعت و در نتيجه خلق مكان خاطره انگيز براي كودك مي‌باشد. روش تحقيق در اين پژوهش به صورت روش كيفي پديدارشناسي از طريق مطالعات كتابخانه‌اي و همچنين مطالعات ميداني و بررسي نمونه موردي كودكستان و تهيه پرسشنامه بوده است و نتيجه به صورت تحليلي و ارائه پيشنهادات در طراحي معماري و محيط مي‌باشد.