تحليلي بر مولفه‌هاي تاب آوري محلات مسكوني همجوار با صنايع

سوانح و حوادث طبيعي سالانه سبب خسارتهاي بسيار قابل توجه جاني و مالي در كشور مي‌شود. با توجه به موقعيت كشور و نحوه قرارگيري شهرها در نقاط آسيب پذير از لحاظ زلزله، ضرورت پرداختن به اين مساله امري بديهي است. يكي از ضروريترين اقدامات و مسايل، به كار گيري اصول مديريت بحران به منظور كاهش مخاطرات، آمادگي، مقابله، بازسازي و بازتواني است. بنابراين مديريت بحران فرآيندي پويا در قالب اقداماتي سنجيده مي‌باشد كه پيش از وقوع بحران، در زمان وقوع بحران و بعد از وقوع بحران انجام مي‌شود. در طي سالهاي گذشته، جهان شاهد برخي از مخاطرات پيش بيني نشده طبيعي چون تسونامي آسيا، گردباد كاترينا و زمين لرزه سيچوان چين بوده است. اگرچه برخي از ابزارهاي پيش بيني كننده به كار گرفته شده اند، اما واقعيت اين است كه مخاطرات آتي را نمي‌توان بر اساس شواهد پيش بيني كرد و همچنين نمي توان به راحتي حالت، اندازه و مكان اين مخاطرات را از پيش بيان كرد. بنابراين افزايش يا بهبود توان ظرفيتي يك سيستم براي ايستادگي و بازيابي در برابر مخاطرات بسيار مهم است. تاب آوري در برابر بحرانها يكي از مفاهيم بسيار مهم نظري و كاربردي در مديريت بحران در سالهاي اخير بوده است. اين مفهوم به طرز گسترده‌اي در مورد جوامع تاب آور بكار گرفته شده است. محققان تلاش كرده‌اند تا ويژگي‌هاي جوامع تاب آور را شناسايي و راهبردهاي ايجاد اين جوامع را معرفي نمايند. پس باتوجه به اهميت موضوع هدف اصلي پژوهش حاضر تحليل بر مولفه‌هاي تاب آوري محلات مسكوني همجوار با صنايع با روش توصيفي تحليلي مي‌باشد براي رسيدن به اين هدف ابتدا به مفهوم تاب آوري و مولفه‌هاي آن پرداخته و سپس اصول‌هاي حاكم بر تاب آوري شهري بررسي شد و در نهايت به نتيجه گيري و پيشنهادات پرداخته شد.