ناخودآگاه و فانتزي خيال ساز در معماري بر اساس نظريه روانكاوي لاكان

براساس ديدگاه روانشناسي )ايگو( هدف اصلي اعمال احاطه ذهن خود آگاه بر بخش ناخوداگاه ذهن است تا مسايل از اين طريق حل شوند زيرا كه اصل روانشناسي ايگو بر اين است كه ناخودآگاه فرايندي خيال گونه است ، اما روانكاي ژاك لاكان ناخودآگاه انساني را داراي ساختاري زباني و داراي كاركردي داراي منطق مخصوص به خود معرفي كرد ، و بر عكس اين من (ايگو) را نتيجه تحميل محيط از نوزادي بر مي شمرد و اين من را مني خيالي مي ناميد ، بر اساس انديشه لاكان ناخودآگاه برخلاف روانشناسي عقل ستيز نمي باشد و داراي سنتز مخصوص به خود و در ارتباطي خاص با خودآگاه است، همچنين بايد خواستگاه رفتار‌هاي انساني و اجتماعي و ...را در آن جستجو كرد . اين ساختار پيچيده ذهن پس ازفرايندي از كه از بدو تولد آغاز مي شود و به مراحلي كه طي مي كند براي آنكه خود را به حيطه ظهور برساند نياز به فضايي خيال ساز و يا فانتزي ذهني دارد كه مورد نظر اين پژوهش مي باشد . اين فضا ذهن را مستعد خواستگاه عملكرد ناخودآگاه مي كند كه عامل تمامي رفتار‌هاي فردي ، اجتماعي، خلاقيت و حتي نقاط تاريك ذهني و غير منطقي (از نظر روانشناسي ايگو) را شامل مي شود ، اين فضاي خيال ساز (فانتزي) ذهني كه مرتبط با ناخودآگاه در بحث روانكاوي است ارتباطي تنگاتنگ ميان ادراك فضا در خواستگاه زباني و كالبدي معماري دارد كه توان باز توليد را براي ذهن از محيط و كالبد معماري حادث مي شود و بهترين مثالش مركز فرهنگي ژورژ پومپيدو است كه با تلاش براي رسيدن به معماري وتلاشي در كاري خطر آفرين در نابودي فضاي خيال ساز ذهن دارد اما همواره خود فضايي خيال ساز باقي مي ماند.