تبيين مؤلفه‌هاي معاصر بودن در معماري (با تأملي بر مفاهيم هستي و زمان هايدگر)

حضور هستي، در هر آن، صورتي است از هستي كه بنابر استعداد زمان، تجلي مي يابد. اين حضور، وابسته و بايسته اي از آنات غير حال است كه در آن حاضر، نمود يافته است. استعداد اين زمان، بهره اي است كه از حال و گذشته و آينده، نه در تعريف و مبناي خطي خويش، كه به عنوان گستره اي از هستي و نمودها و تجليات مادي آن، خواهد برد. تعلق به حضور يا تجلي هستي در آن حاضر، وجهي از معاصر بودن است. از رسالت‌هاي معماري كمك دركشف هستي است و رسيدن به هستي اصيل توجه به وجود است. در نظر هايدگر، گذشته، امر گذشته نيست بلكه بازآينده است. آينده مبدا حال و گذشته مي شود، لذا توجه به گذشته به نوعي توجه به آينده است. بنابراين معماري، اگر در حضور خود كه تابعي از گذشته و آينده است، به جاي پرداختن به موجود (به عنوان وجه نا اصيل وجود) به وجود اصيل و هستي بنگرد و بينديشد به معاصر بودن، دست مي يابد.